Wim Volker was heel lang trouw lid bij onze vereniging en actief in de tennissport. Hij was voor mij een goede vriend. Als loods kon Wim in die tijd vroeg met pensioen. Veel van zijn vrije tijd besteedde hij bij de tennisclub. Hij nam deel aan het organiseren van gezelligheidstoernooien, kwam in het bestuur en kreeg de portefeuille voor de recreatie commissie. Zelf was Wim vaak op de tennisbaan te vinden. Hij trainde graag met het racket. Singel- of dubbelspel, het maakte hem niet uit. De ballen die Wim sloeg waren best moeilijk terug te slaan omdat ze vaak hoog gingen en met effect geslagen werden. Vele mooie jaren hadden we met de competitie, 7 weken in het voorjaar en 7 in het najaar. De helft op eigen park de andere helft naar de tegenstander, soms ver uit de buurt. Als we dan uit speelden en Wim zou rijden, konden we met vier mensen net in zijn kleine autootje en moest je tennistas bij wijze van spreken op de imperiaal. De sfeer was er nooit minder om. Elke dinsdagmorgen was Wim present in de onderhoudsploeg, een groep gezellige vrijwilligers die het groen bijhielden en allerhande klussen verrichtten en waar Wim uitstekend tussen paste. Maar met Wim ging het niet goed. Hij tenniste nog wel maar de scoren tellen liet hij aan anderen over. Ook met klussen was het onderscheid maken tussen een plant en onkruid wel eens moeilijk. Toen het tennissen in teamverband al een poos niet meer ging kwam Wim regelmatig, keurig in sporttenue oefenen tegen de muur in de oefenkooi. Dan zei Wim: "Ik denk dat ik maar weer wat tennislessen ga nemen want het gaat niet zo lekker meer.".

Geleidelijk aan ging het steeds minder. Tot vorige week, toen het bericht van zijn overlijden kwam. Een geliefd en blij mens, een loods die in zijn leven de grootste schepen tot wel over de hele wereld in het juiste spoor hield en aangaf: "Zo moet je varen, dan gaat het goed, dan gebeurt er niets." is van ons heengegaan.

Tabee, vaarwel Wim.
Koos de Haas

Klik HIER om de rouwkaart als PDF te lezen